Lore getuigt
“Ruim een half leven geleden, toen ik zelf 19 jaar oud was, leerde ik Niño Feliz kennen tijdens mijn AFS-uitwisselingsjaar in Bolivia. Samen met enkele vrienden organiseerden we huiswerkklassen, gingen we helpen in de comedores en organiseerden we feestjes voor de kinderen, zodat ze af en toe ook zelf even gewoon kind mochten zijn. Dat ik later een financieel meterschap zou aangaan, was vanzelfsprekend. Maar dat ik op mijn 41ste met mijn eigen gezin op bezoek zou gaan bij ons petekind, dat had ik toch niet zien aankomen.
We werden supergoed ontvangen door de leerkrachten, dokters, sociaal werkers … van Niño Feliz. Sommige medewerkers hadden vroeger zelf steun gekregen van de stichting en wilden nu iets terugdoen. Dat was echt mooi. Maar ook voor de rest was er veel veranderd: de kinderen kunnen nu muziekklassen en tekenlessen volgen. Ze kunnen komen spelen, elkaar ontmoeten en hun talenten ontplooien. Een mooie aanvulling op steun die er vroeger in mijn herinnering vooral was op vlak van gezondheid en onderwijs.
Er is ook een nieuwe comedor in een wijk in de buurt van de luchthaven, waar de armoede onze keel dichtkneep. Huizen die vochtig zijn van de vele overstromingen, waar kroostrijke gezinnen samen in enkele beschimmelde bedden slapen, waar huiselijk geweld is. En toch zagen onze twee zonen deze bezoeken vooral als toffe momenten waarin ze konden ronddollen met de hondjes en voetballen met de kinderen des huizes, ook al spraken ze niet dezelfde taal. Mooi eigenlijk, hoe ze vooral focussen op dit warme contact en niet op de zware omstandigheden eromheen.
Het meest bijzondere moment was natuurlijk de ontmoeting met Olivia, ons metekindje. We kenden haar enkel van foto’s en haar nette handschrift. Maar toen ze verscheen, herkenden we haar meteen. We vielen elkaar ontroerd in de armen. Wat later gingen we langs in haar bescheiden huisje. Hun slaapkamer en salon was één ruimte, verder was er enkel een oud gasfornuisje en een aftands terras. Maar op dat terras bouwden we al snel een feestje. Haar ouders waren heel lief en respectvol voor elkaar en voor ons.
Haar broertje was een vrolijkerd die meteen begon te spelen met onze zonen en we werden overdreven verwend met een hele schotel Boliviaanse hapjes. En er waren geanimeerde gesprekken met de medewerkers van Nino Feliz die erbij waren.
Toen Olivia haar viool bovenhaalde die ze dankzij de stichting had leren bespelen, was de brok in onze keel compleet! Niemand van ons gezin zal dit bezoek ooit nog vergeten. En onze brieven zullen vanaf nu altijd veel persoonlijker zijn, met deze bijzondere ontmoeting in ons achterhoofd.”
